Χαρουμεναι Εορταί!

Ανοίγω την πόρτα και πετάω το κλειδί στον καναπέ. Η πιο δημοφιλής κίνηση κάθε καθημερινού τιποτένιου απλού κατοίκου του μάταιου τούτου (δυτικού) κόσμου. Στα χέρια κρατάω δύο σακούλες με ψώνια, το πιο δημοφιλές χόμπυ του κάθε καθημερινού τιποτένιου απλού κατοίκου του μάταιου τούτου (δυτικού) κόσμου. Τα χριστούγεννα είναι στις επάλξεις, η πιο δημοφιλής περίοδος κάθε μπλα μπλα μπλα.
Πλήξη, αδράνεια, μαλακία. Κάθε χρόνο τα ίδια πράγματα (έθιμα γαρ) έχω κουραστεί.
Άντε να έρθουν τα χριστούγεννα να σπάσει λίγο η ρουτίνα. (χοχοχο)
Μερικές φορές βλέπεις όλον αυτό το κόσμο στιβαγμένο στους ναούς της κατανάλωσης, να κουνάνε τον οικονομικό μηχανισμό όπως το βόδι τον αλευρόμυλο και σκέφτεσαι...
"Αν δεν υπήρχαν και αυτοί οι αφελείς χαριτωμένοι νεολιθικοί που επινόησαν την πανάρχαια γιορτή του ήλιου (νυν χριστούγεννα) τι θα έκανε η οικονομία; που θα έφτανε η ρουτίνα μας; που θα ξεκαύλωναν τα 0-13 πιτσιρίκια;" Θα βίαζαν καμιά μπάρμπυ ή θα δολοφονούσαν τον παππού με το μαξιλάρι ίσως.
Ίσως.
Μπορεί.
Μπορεί μπορεί.
Τι θα κάναμε αν δεν υπήρχαν οι γιορτές;
Θα φτιάχναμε άλλες, προφανώς. Οι γιορτές είναι το ισοτονικό ποτό της ανθρώπινης κοινωνίας. Μπορείς να αράξεις για λίγο και να σταματήσεις να σκέφτεσαι το καλοκαίρι που πέρασε.
"Φτάσαμε στα μισά της σεζον"
Και μετά να αρχίσεις να σκέφτεσαι αυτό που έρχεται.
"Έλα λίγο ακόμα."
Και μετά λίγο ακόμα περισσότερο του λίγο ακόμα.
"Τράβα μαλλί"
Βάζω τη πίτσα στο γκριλ και ανοίγω το μεγάλο χάρτινο κουτί. Μέσα κείτονται άλαλα δυο "κρέμα καταίφι" (υβρίδιο-πατέντα συνοικιακού ζαχαροπλαστείου) και ένας περήφανος, υπέρβαρος μπακλαβάς. Κοίτονται ακίνητα, νεκρά, τόσο τέλεια. Αλλά δε μπορείς να κρατήσεις ενός λεπτού σιγή, θέλεις να τα φάς.
ΟΛΑ.
ΤΩΡΑ.
Τσιμπάω μια κουταλιά απ το υβρίδιο.
Πάντα μου άρεζε να παραβιάζω τον οικομενικό κανόνα της διατροφής "το γλυκό μετά το φαγητό"
  Και βλέπεις εργαζόμενους να βλαστημάνε τις γιορτές γιατί με την πελατεία τους πάει κωλοφεράτζα, και καταστηματάρχες να τρίβουν τα χέρια του ή να στέκονται σιωπηλοί σαν τη θλιμμένη παναγια γιατί πουλήσανε λιγότερα μελομακάρονα και από τον δεκαπενταύγουστο.
 Και φωνάζουν τα μωρά, και τρέχει ο κόσμος.
Και τελειώνουν οι γιορτές.
Και επειδή όπως κάθε ναρκωτικό, έτσι και οι γιορτές, όταν τελειώνει η επίδρασή τους, έρχεται ακόμα μεγαλύτερη κατάθλιψη.
Μόνο που εδώ έχεις βάλει και 5 κιλά.
 και εκεί που θες να βγεις και να μοιράσεις εορταστικές κλωτσές σε όλους, από τον μεγαλύτερο καρχαρία του μεγαλύτερου πολυκαταστήματος, μέχρι τον πιο κλασμένο ζητιάνο, που και αυτός επωφελείται την "ευσπλαχνία" των "αγίων ημερών", εκεί που λες πως σήμερα ο Σκρούτζ θα ήταν εθισμένος στον τζόγο και πίσω από τα ακριβά ρούχα θα κρύβονταν τεράστια χρέη, και ο φτωχός με τα 7 παιδιά όταν γυρνάει σπίτι πλακώνει στα μαπίδια την γυναίκα του, εκεί εκεί εκεί....κάπου χαλαρώνεις.
Γιατί έχουμε πολλέεέέές μέρες μέχρι το καλοκαίρι.
Μέχρι και ο παλαβιάρης ο Νίτσες το πε. "Existence really is an imperfect tense that never becomes a present."
Το γλυκό τελειώνει.
Χαμογελώ.