Όταν το σύμπαν σε καλεί, μην κάνεις πίσω.

Η ώρα έχει πάει ήδη 1:46. Φιλαράκι θα μου φέρεις ένα ακόμα τζιν τόνικ σε παρακαλώ;
Ο σερβιτόρος είναι γύρω στα 17, ανάθεμα αν μπορεί να φτιάξει ένα σωστό ποτό. Το καλοκαίρι κυκλοφορούν όλοι οι άσχετοι ανήλικοι σερβιτόροι στα μπαρ της Χαλκιδικής, δεν υπάρχει (sic).
Απλώνοντας λοιπόν τα πόδια μου σαν θεός επι θνητών αφήνω το παγωμένο τζιν να πέσει στα χείλια μου φρενάρωντας το τσαμπουκαλεμένο παγάκι. Η περιστροφή του κεφαλιού μου όμως μου αποκαλύπτει δύο θεσπέσια μπουτάκια, δύο τραπέζια παραπέρα, μια ακόμα περιστροφή και το θέαμα περατώνεται.
Η μια είναι ξανθιά, με σαφώς περιποιημένα μαλλιά, στραιτ από το κωμωτήριο, νεανικό κορμί, όχι πάνω από 18, φοράει ένα τρεντουλιάρικο σορτσάκι και κουνιέται αφελώς, όπως αρμόζει στην νεανικότητα της και στην τρεντοσύνη της. Η άλλη καστανόξανθη, ή ξανθιά τελείως, δεν ξέρω, έχω δυσχρωματοψία, κρατάει το ποτό αδέξια και όταν λερώνεται από το περιεχόμενο σκουπίζεται το ίδιο αδέξια στα επιμελώς ενδεδυμένα από το τζιν της, μπουτάκια. Ά ναι, έχει και μεγάλα βυζιά, ξέχασα.
Τζάμι, σκέπτομαι χαμηλοφώνως, αφού σήμερα την έκανα σκαστή από το περιβάλλον μου και βγήκα μόνος μου, ας χτυπήσω και την ευκαιρία που μου έδωσε το σύμπαν. Δύο κοριτσάκια, ένας άντρας, καθόλου κακό πείραμα (ο έρωτας είναι ένα πείραμα, διαβάστε και καθόλου Κοέλιο, κακό θα σας κάνει, καλό δεν κάνει).
Τελειώνω το κακοφτιαγμένο ποτό του κερατά του πιτσιρικά σε 5 λεπτά, μεγάλος πότης γαρ, και βουρ στο μπαρ όπου παραλαμβάνω ένα σέικερ σμιρνοφ-αμαρέτο. Του νού σου μικρέ, είναι για ιερό σκοπό, και αν δουλέψει, έχω και για σένα λάφυρα. Το πιασε ο μικρός, μου έγνεψε περιπαικτικά, μπορεί ναι είναι νουμπάς αλλά φαίνεται τσακάλι.
- Κορίτσια, το σέικερ μου επέμενε να κάτσουμε μαζί σας, θα του κάνετε τη χάρη;
Γέλια.
- Εεεε, εμείς θα φύγουμε σε λίγο, αλλά αν θες κάτσε, τα σφηνάκια είναι για μας;
- Ναί είμαι σε διατεταγμένη αποστολή να σας μεθύσω.
Ξανά γέλια.
Το ένα έφερε το δεύτερο και το δεύτερο το έκτο, μέχρι που έκανα ένα διάλλειμα για τουαλέτα.
- Κορίτσια πάω να ξεράσω και έρχομαι οκ;
Ξανά μανά γέλια.
Με το μυαλό στο τραπέζι με τις νεανίδες, σπρώχνω την ξύλινη πόρτα της τουαλέτας και τον αράζω πάνω από τον μπιντέ, όταν μια φιγούρα σπρώχνει με τη σειρά της την ξύλινη πόρτα.
Άλλος! Μα δε βλέπει ο μαλάκας; Τι θέλει τώρα, να τον κατουρήσω τα παπούτσια να βάλει μυαλό; (καθόλου χαλεπή σκέψη όταν είσαι ψιλοζάντα)
-Άκου λίγο, έχει μεγάλη σημασία να με ακούσεις, έχω απηχθεί από εξωγήινους στο παρελθόν, με κάποιον τρόπο τα κατάφερα να ξεφύγω, η βάση τους είναι στα Στάγιρα, πάμε να δείς.
Ακόμα ένας ενοχλητικός ψυχάκιας.
Από τότε με ψάχνουν παντού, είναι πολυ κοντά στο να με βρούν, παίρνουν ανθρώπινη μορφή και σε πλησιάζουν σαν μπάτσοι για να βεβαιωθούν για τα στοιχεία σου, συνήθως γυναικεία.
Αν συνεχίσει θα τον σπρώξω, με περιμένουν γκόμενες.
Χρειάζομαι ένα κατάλλυμα, μόνο για σήμερα, φαίνεσαι καλός άνθρωπος, ξαπλώνω οπουδήποτε, δεν πρέπει να με βρούν! Δεν ξαναπάω εκεί!
Ένας τρελός άστεγος δε θα μου στερήσει μια νύχτα παρτούζας. Τον σπρώχνω, η ξύλινη πόρτα κάνει θόρυβο, για πότε βρέθηκα πάλι στο τραπέζι, ούτε εγώ δεν ξέρω, ακόμη πιο γρήγορα όμως βρέθηκα σε ένα κρεβάτι με 3 κατακίτρινα φώτα από επάνω μου. Και κάθησα εκεί 4 μέρες. Έτσι μου φάνηκε. Τώρα βρίσκομαι καθηλωμένος σε ένα λευκό κελί με κάτι απόκοσμους λευκοπλάστες να με κρατάνε, και μια θολώτή οροφή γεμάτη μετρητές να απεικονίζουν αλλοπρόσαλους χαρακτήρες. Το μόνο που έχω στη τσέπη είναι ένα στυλό και η απόδειξη από το ενοίκιο του σπιτιού. Στο πίσω μέρος γράφω την διεύθυνση του μπαρ που βρισκόμουν.
Στην πρώτη ευκαιρία θα πετάξω το χαρτί έξω από το κτίριο μήπως το βρεί κάποιος.
Ελπίζω τα Στάγιρα να μην είναι πολύ μακριά. Η ΄κάποιο άλλο χωριό.
Κάποιος.
Και ξεροκαταπίνω.