Όταν το σύμπαν σε καλεί, μέρος 2ο.

  Βάζω 5η ταχύτητα, κατεβάζω τα φώτα στην μεσαία σκάλα.
Με λένε Μπάμπη, δουλεύω στον ΟΤΕ από τότε που τελείωσα την σχολή, μέγάλο μέσον ο πατέρας μου που με βόλεψε. Έχω αγοραφοβία, με το ζόρι μπορώ να αντέξω τόσο πολλά άτομα στην δουλειά, τόσο μεγάλα κτίρια, τόσο γρήγορη ζωή, γι΄αυτό άλλωστε μένω και έξω από την μεγάλη πόλη, σε ένα δυόροφο κτίριο μαζί με τον ξάδερφό μου και την γυναίκα του, και οι δύο 26-27 χρονών άνθρωποι, μόλις βρήκαν δουλειά και είναι ευτυχισμένοι. Έτσι λένε.
  Ανεβάζω τα φώτα στην μεγάλη σκάλα, αλλάζω λωρίδα.
Την μισώ την δουλειά μου, όχι ότι είναι δύσκολη, όχι ότι είναι μίζερη, απλά την μισώ. Μισώ τα πρωινά, μισώ το μεσημεριανό σχόλασμα που πρέπει να περάσω μέσα από όλη τη κίνηση, από όλους αυτούς τους ανθρώπους. Η δουλειά μου, μου δίνει αμέτρητες ώρες πλήξης, μα μου δίνει και ένα πολύ καλό δώρο. Ίσως αυτό το δώρο είναι και ο λόγος που συνεχίζω να πηγαίνω σε αυτό το απαίσιο κτίριο τα πρωινά. Το δώρο αυτό είναι οι υποκλοπές.
  Πατάω λίγο περισσότερο γκάζι, βάζω ένα τσιγάρο στο στόμα μου, που είναι ο αναπτήρας;
Λατρεύω τις υποκλοπές, όπως και ο ξάδερφός μου, είναι το χόμπι μας! Μερικές φορές καθόμαστε ώρες και ακούμε τις ηχογραφημένες ομιλίες που ψαρεύω, σκάμε στα γέλια, είναι το μικρό μας μυστικό. Η το μεγάλο μάλλον, αν με πιάσουν θα με ρίξουν μέσα για πλημμέλημα, μη εξαγοράσιμο, γι αυτό και είμαι σούπερ προσεκτικός. Δύο χρόνια τώρα και έχουμε εθιστεί σ'αυτή τη καφρίλα, στην αρχή ακούγαμε απλά, μετά το εξελίξαμε. Τώρα πλέον κάνουμε καλοστημένες φάρσες σε επώνυμους και σε τηλεοπτικές περσόνες που αντιπαθούμε, από το γενικό πόρισμα που βγάζουμε όταν παρακολουθούμε το χαζοκούτι. Αν είσαι δήθεν τη γάμησες. Αν είσαι φεμινίστρια, την καραγάμησες.
  Κόβω ταχύτητα, βγάζω αριστερό φλας, ξύνω τα παπάρια μου.
Αυτή τη στιγμή ο ξάδερφός μου λείπει σε διακοπές με την γυναίκα του και έτσι μένει μαζί μου ο γείτονάς μου ο Ντακ, έτσι τον φωνάζουμε επειδή τα χείλη του είναι προτεταμένα σαν πάπιας. Χρόνια μόνιμος στον στρατό παλαιότερα, οπλοφορεί παράνομα και πίνει πολύ ο κερατάς. Μένει μαζί μου γιατί έχει σοβαρα ψυχολογικά προβλήματα. Πέρυσι στην Χαλκιδική ένω έκανε διακοπές τον βρήκαν κάτι αγρότες σε έναν επαρχιακό δρόμο έξω από τα Στάγιρα σε κατάσταση σοκ και
αφυδατωμένο μέχρι το κόκκαλο. Από τότε μετακόμισε δίπλα μας, σε αυτό το απόμακρο μέρος, γιατί φοβάται λέει ότι τον κυνηγάνε να τον πιάσουν. Κατά τη δική του εκδοχή, αυτό που υπέστη πέρυσι στην Χαλκιδική ήταν απαγωγή από εξωγήινους. Δεν μπορώ να πω ότι τον φοβάμαι, αλλά ούτε τον πιστεύω, αφού οι εργαστηριακές εξετάσεις μετά από αυτό που έπαθε έδειξαν κατανάλωση αλκοόλ και παραισθησιογόνων. Παρ όλα αυτά τον συμπαθό τον τύπο, έχει καρδιά παιδιού. Είναι ένα παιδί με ένα 38άρι Glock.

  Στρίβω στον χωματόδρομο, παρκάρω όπως νά 'ναι γιατί κατουριέμαι.
Ο ξάδερφός μου λείπει λοιπόν και έτσι πρέπει εγώ να υλοποιήσω το μεγαλεπίβολο σχέδιο-φάρσα που ετοιμάζαμε εδώ και μια βδομάδα. Στόχος: ο Αχιλλέας Κούνης, κινηματογραφικός-τηλεοπτικός παραγωγός μεγάλη περσόνα, εκνευριστικός τύπος, απίστευτα δήθεν. Κακό του κεφαλιού του, είναι η τέλεια περίπτωση. Όπως την έπαθαν παλιότερα και η Καρνέζη, που βγήκε λεσβία σε σκανδαλοθηρική εφημερίδα, όταν δώθηκε στην τελευταία στημένη τηλεφωνική κλήση, ο Δημητρίου που παρήγγειλε (παρήγγειλα, χουχουχου) πίνακες τέχνης για 15.000 ευρώ, σαδομαζοχιστικής τέχνης, ή ο Ξενάκος που κάλεσε (κάλεσα, χεχεχε) την αστυνομία για διάρρηξη στο σπίτι του την ώρα που μέσα έκανε όργια με αλλοδαπούς ζιγκολό. Όλα αυτά με την μαγεία της υποκλοπής συνομιλιών.
  Ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες της μονοκατοικίας, ο Ντακ αράζει στο μπαλκόνι και ακούει ipod.
Αυτή τη φορά το υποψήφιο θύμα, ο Κούνης, θα την πατήσει ανάλογα. Αύριο, στις 10 το βράδυ, έχει πάρτυ στο σπίτι του για την "έναρξη της τηλεοπτικής σεζόν. Τρεις ώρες πριν θα πάει η υπηρεσία catering όπου θα διαμορφώσει την αίθουσα δεξιώσεων με φαγητά και άλλα καλά του θεού. Μόνο που η υπηρεσία catering δεν θα πάει. Θα πάμε εγώ και ο Ντακ, ως υπάλληλοι του μαγαζιού φυσικά, και θα κάνουμε εμείς την "διαμόρφωση". Ελπίζω μόνο να έχουν πολλές τουαλέτες στο σπίτι.
 Το βράδυ περνάει γρήγορα, το πρωί δύσκολα. Στον γυρισμό για το σπίτι ανάβω άλλο ένα τσιγάρο μέσα στο αυτοκίνητο για να ξεπεράσω το άγχος της πολυκοσμίας. Βοηθάει αρκετά συνήθως αν και νομίζω πως είναι πιθανοτατα αυθυποβολή. Σκέφτομαι πως το απόγευμα έχουμε δουλειά, αν θέλουμε να αποτύχει το πάρτυ του Κούνη τότε όλα πρέπει να γίνουν με τέλειο συγχρονισμό. Γι'αυτό δεν έχω καθόλου άγχος, ο Ντακ είναι τσακάλι. Τινάζω το τσιγάρο έξω από το παράθυρο, δύο ζωηρές καύτρες κάθονται πάνω στο χέρι μου. Βγαίνω από το κέντρο. Χαλαρώνω.
  Οι ετοιμασίες γίνονται τέλεια, έχουμε ραντεβού με το μαγαζί για τα φαγητά στις 5 ακριβώς, θα τα παραλάβουμε και θα τα πάμε στο σπίτι του Κούνη με το βανάκι του ξαδέρφου μου. Στο δρόμο για το μαγάζι ο Ντακ παθαίνει μια ψιλοκρίση καταδιωκτικής μανίας ισχυριζόμενος ότι θα μας σταματήσουν εξωγήινοι με την μορφή τροχονόμων. Τον ηρεμό και του διαβεβαιώνω ότι στην περίπτωση που μας σταματήσει η τροχαία και είναι εξωγήινοι θα φωνάξω τους γκοστμπάστερς. Μου λέει ότι είμαι εντελώς άσχετος. Αδιαφορώ. Πάντως προτιμώ να είναι εξωγήινοι παρά πραγματικοί τροχονόμοι, δεν έχουμε ώρα για καθυστερήσεις.
  Όλα γίνονται στην εντέλεια, περιποιημένος μπουφές και άπειρο καθαρτικό. Κρίμα που δεν πρέπει να μάθουν το όνομα μας, θα μέναμε στην ιστορία. Το βράδυ θα το γιορτάσουμε με παϊδάκια και κρασί. Έχει και ποδόσφαιρο, ο Ντακ φοράει ήδη μια αθλητική φανέλα, εγώ αδιαφορώ για το ποδόσφαιρο γι'αυτό θα επικεντρωθώ στα παϊδάκια.

  Αλλάζω λωρίδα, παίζω τα φώτα στον μαλάκα απέναντι.
Έχουν περάσει 10 μέρες περίπου από την φάρσα στον Κούνη και μπορώ να πω ότι στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία αυτό το κατόρθωμα μας. Την αμέσως επόμενη ημέρα πήρα όλες τις εφήμερίδες και με χαρά ανακάλυψα ότι κάναμε αρκετή αίσθηση. Ο Κούνης έφαγε το σκαμπίλι που του χρειαζόταν. Σε 3 μέρες επιστρέφει ο ξάδερφός μου και μόλις τακτοποιηθεί στρώνουμε δουλειά για το επόμενο σχέδιο. Δε μπορώ να περιμένω άλλο, πως θα περάσει αυτό το σαβ/κύριακο χωρίς φάρσες και με τον παρανοικό Ντακ να σαλτάρει κάθε φορά που ακούει τα ουρλιαχτά από το left 4 dead που παίζω στον υπολογιστη;
  Παρκάρω, αρπάζω τη σακούλα με τους γύρους από τον συνοδηγό. Πετάω το τσιγάρο σε μια γάτα. Πάρτα μωρή σκύλα.
Ανεβαίνοντας γρήγορα τα σκαλιά όπως πάντα, διακρίνω το φως της τουαλέτας ανοιχτό. Ανησυχώ, ο Ντακ υποτίθεται ότι είναι στον γάμο του θείου του και θα γυρίσει αργά σήμερα. Βέβαια όχι πολύ αργά, δεν νομίζω να έχει τα κότσια να γυρίσει στην μέση της νύχτας με τις τρελές σκέψεις που τον κυνηγάνε, αλλά όχι και από τις εννιάμιση. Το φως της τουαλέτας σβήνει, ακούγεται ένας περίεργος θόρυβος σαν έπιπλα να μετακινούνται.
  Οκ λέω, αν δεν είναι ο Ντακ που κόλωσε και δεν πήγε στον γάμο, τότε είναι διαρρήκτες. Πρέπει να  σκεφτώ κάτι. Δεν μπορώ να μπω έτσι, θα πάω στο σπίτι του Ντακ να πάρω το όπλο του από το συρτάρι. Κατεβαίνω αθόρυβα, βγάζω τα κλειδιά μου όπου έχω και ένα κλειδί του σπιτιού του Ντακ για λόγους ασφαλείας. Οι υπάλληλοι του ψυχιατρείου μου το έδωσαν γιατί είμαι το πιό κοντινό του πρόσωπο. Ανοίγω και σπρώχνω την πόρτα, σκοτάδι, ανάβω το φως και τρέχω στο υπνοδωμάτιο. Οι ντουλάπες είναι ανοιχτές και τα καθημερινά ρούχα του Ντακ πεταμένα επάνω στο στρωμένο κρεβάτι. Αυτό είναι δείγμα ότι πήγε τελικά στον γάμο. Τα χέρια μου αρχίζουν να τρέμουν και ένα ζεστό ρεύμα διαπερνάει τον κορμό μου.
Ίσως να τους αφήσω να φύγουν.
Όχι, οπλοφορώ, θα προστατέψω την ιδιοκτησία μου.
  Έλα όμως που το όπλο δεν είναι στο συρτάρι, δεν είναι στις ντουλάπες, δεν είναι πουθενά.
Ανάθεμα στον ψυχάκια, το πήρε μαζί του. Σκεπτόμενος γρήγορα αρπάζω μια σιδερόβεργα από την ντουλάπα και βγαίνω πάλι στα σκαλιά του σπιτιού μου. Περιμένω 5 λεπτά, περιμένω 10. Περνάει μισή ώρα και εγώ κοιτάω την πρόσοψη του σπιτιού μου κρυμμένος πίσω από ένα δέντρο κήπου με την σιδερόβεργα να κοντεύει να σκουριάσει ήδη από τον κρύο ιδρώτα του χεριού μου. Προφανώς και την κάνανε με ελαφρά όσο ήμουν στου Ντακ. Αυτό ήταν, τηλεφωνώ στην αστυνομία και μπαίνω μέσα.
  Ακουμπώντας την σιδερένια βέργα στο τραπέζι της αυλής σπρώχνω με ευκολία την όντως παραβιασμένη πόρτα και μπαίνω μέσα. Μια προσπάθεια να ανοίξω το φως αποτυγχάνει. Είναι στην τακτική των διαρρηκτών να κατεβάζουν τον γενικό διακόπτη; Πριν τελειώσω αυτήν τη σκέψη...
Ένα εκτυφλωτικό μπλε φως ανάβει και όλο το σπίτι παίρνει μια μπλε απόχρωση. Σε χρόνο μηδεν ένας λευκός θόρυβος μου παίρνει τα αυτιά. Ένα ακόμη πιο δυνατό φως σαν προβολέα στοχέυει μόνο εμένα και με τυφλώνει. Σαν κάνω να βγω από το σπίτι σε κατάσταση σοκ, παραπατώ και βρίσκομαι πεσμένος στο ύψος της εξώπορτας. Τρεις αλλόκοτες φιγούρες στέκονται από πάνω μου με ανατριχιαστηκά χαρακτηριστικά προσώπου και μιλάνε με τσιριχτές φωνές. Κανονική παράνοια.

  Φρικάρω, σηκώνομαι και τρέχω σαν το σκυλί, λίγα θυμάμαι από τα λίγα αυτά δευτερόλεπτα, όταν βρέθηκα καμιά 100 μέτρα μακριά. Ο φόβος με έχει παραλύσει κανονικά. Περνάω μερικά λεπτά πεσμένος στο γρασίδι όταν βλέπω μια φιγούρα να τρέχει προς το μέρος μου φωνάζοντας δυνατά
Μην φοβάσαι! Ηρέμησε, ήταν μια πλάκα!
Όλα είναι μπερδεμένα, ο τύπος κοντοστέκεται, με πλησιάζει και ανάβει έναν φακό στο πρόσωπό του.
Κοίτα με, σου κάναμε μια πλάκα, με αναγνωρίζεις;
  Ο Κούνης είναι. Ο Κούνης μου έκανε πλάκα. Με εκδικήθηκε. Με βρήκε.
-Πως;
-Κινηματογραφικός παραγωγός είμαι. Το επάγγελμά μου είναι ότι πρέπει για τέτοιου είδους φάρσες. Μετά από αυτό που μου έκανες, βρήκα ποιος είσαι και αντί να σε καρφώσω σκέφτηκα ότι ίσως θα γούσταρα και εγώ να κάνω κάτι ανάλογο. Στην ουσία, εσύ μου έδωσες την ιδέα! Αν δεν ήσουν τόσο χέστης ίσως το συνεχίζαμε περεταίρω, αλλά εντάξει, δε με συμφέρει να τεζάρεις.
 Το τι γέλια ακολούθησαν δεν λέγεται, ο Κούνης είναι ωραίος τύπος τελικά, μαζί θα μπορούσαμε να κάνουμε τις πιο γαμάτες φάρσες. Και η σκέψη μου ξανά διακόπηκε, αυτή τη φορά από τέσσερεις πυροβολισμούς. Τρέχοντας προς το σπίτι μου εγώ και ο Κούνης αντικρύζουμε τον Ντακ με το όπλο στο χέρι. Οι άλλοι δύο "εξωγήινοι" ηθοποιοί βρίσκονται στο πάτωμα αιμόφυρτοι, αίματα παντόυ, τον έναν τον βρήκε στο κεφάλι, χυμένα μυαλά στο πάτωμα. Ο Κούνης το βάζει στα πόδια.
-Κανείς δεν με πίστευε! Τώρα έχω και τα νεκρά τους κουφάρια! Είδες ότι δεν ήμουν τρελός; Το ήξερα ότι δεν είμαι!
Δεν έχω άλλη αδρεναλίνη στο αίμα μου. Βλέπω τον Ντακ να αράζει στον καναπέ με το ipod, ακούει μουσική και χτυπιέται. Φοράει μια μπλούζα Korn. Ακούω επίσης το περιπολικό που φώναξα πριν λίγη ώρα για τους διαρρήκτες.
-Ντακ, έχεις ιδέα τι έκανες; Ντακ!
-Δε σε ακούω! Φοράω ακουστικά!

Άυριο αποφυλακίζομαι. Λέω να το γιορτάσω με παϊδάκια και κρασί. Έχει κανένα ματς; 

                                                   FIN